Rekonstrukcija 44.Vlade je bila težak udarac za opoziciju, jer ne samo što nijesu uspjeli da spriječe istorijski ulazak autentičnih srpskih predstavnika u Vladu več ih je zadesio politički šok ulaskom Bošnjačke stranke u Vladu.
Decenijama unazad bivši režim je koristio manjinske stranke da bi sebe obojio multietničnošću i navodnoj brizi o njihovom položaju i statusu.
Sjednica Skupštine na kojoj je izvršena rekonstrukcija 44. Vlade najbolje govori šta su oni zapravo mislili o BS svih ovih godina, jasno je da su im oni služili samo kao puko sredstvo za opstanak na vlast.
Učešće bivšeg režima u rušenje vlasti u Podgorici nije nikoga iznenadilo ali saučesnik u rušenji iste jeste. Kada se ovome projektu podvuče crta to je i za jedne i druge traženje slamke spasa.
Grupa odbornika okupljenih oko Jakova Milatovića su samim činom zajedničkog rušenja vlasti sa DPS-om pogazili sve ono za što su se borili prije nepune dvije godine, kada su na lokalnim izborima u Podgorici zajedno sa koalicijom ZBCG i Demokratama srušili tridesetogodišnju vlast u Podgorici.
Rušenje vlasti u Podgorici je osveta za uspješno realizovanu rekonstrukciju vlasti na državnom nivou i osmišljena je na relaciji Prve i Druge familije, a koordinisano od samog Dragana Šolaka.
Ovo je pokušaj pravljenja crnogorskog DOS-a tj. njegova loša kopija.
Jakov Milatović je odabran da bude Vojislav Koštunica i da se iza njega sakriju svi ostali koje treba upakovati u neki ,,Centralistički blok” , koji će poslije izbora ući u već dogovorenu koaliciju sa partijama bivšeg režima.
Međutim, Jakov Milatović iz 2024. godine nije ni nalik Vojislavu Koštunici iz 2000. godine, jer za razliku od Koštunice, koji je tada imao nesporan autoritet kod građana Srbije, Jakov Milatović predstavlja jedno od najveće razočarenje na političkoj sceni od pada bivšeg režima, sa velikom šansom da pretekne Zdravka Krivokapića koji je do sada držao tu titulu.
Sve ono što danas radi i govori Jakov Milatović je suprotno njegovoj kampanji iz drugog kruga predsjedničkih izbora prije godinu dana, kada je uz podršku večinske ,,Antiđukanovićevske” Crne Gore odnio ubjedljivu pobjedu.
Pokušaj političke reinkarnacije DOS-a već u startu ima konstrukcionu grešku, a neuspjeh na lokalnim izborima u Podgorici će biti kraj snova Prve i Druge familije da će u narednoj deceniji biti značajniji faktor na političkoj i medijskoj sceni Crne Gore.
Što se tiče ostalog poređenja između srpskog i crnogorskog DOS-a tu je već situacija drugačija, jer tu sličnost zaista postoji.
Nema neke razlike između Đilasa, Čanka, Korača, Batiča, Čeda Jovanovića, Vesne Pešić, Sonje Biserko sa jedne strane i Ivana Vukovića, Miloša Konatara, Branke Bošnjak, Nikole Zirojevića, Nikole Jovanovića, Andreja Milovića, Daliborke Uljarević sa druge strane.
Ključ pobjede DOS-a u Srbiji je bio isključivo na autoritetu njegovog prvog čovjeka, dok crnogorski DOS ima potrošenog, neprincipijelnog i sujetnog Jakova Milatovića koji se ,,presvukao” u odijelo Mila Đukanovića, čiji modni stil su građani odavno odbacili.
