Od 30. avgusta 2020. godine pa sve do poslednje sjednice Vlade Crne Gore, na kojoj se birao v.d. direktor Uprave policije, svjedočimo upornoj i grčevitoj borbi za kontrolu nad bezbjednosnim sektorom.
Ono, što jes – jes, mora se priznati, bezbjednosni sektor zaista jeste jedna veoma privlačna igračka.
Osim što pruža neslućene mehanizme za dirigovanje svim tokovima u društvu, on, samim tim, daje i veliku moć onom ko ga kontroliše. Jer, kao što se po/dokazalo kroz istoriju u Crnoj Gori, ko ima pendrek i silu – može sve.
Međutim, ono što je zanimljivo jeste da, od tog formalnog ali ne i suštinskog pada DPS-a, oko “pendreka” bitku uvijek biju politički subjekti, strukture i pojedinci koji su do kosti privrženi NATO-u.
To je, podsjetimo se, prvo bio Građanski pokret URA koji je, kao što znamo, pro-NATO partija.
URA je, ne zaboravimo, svoj ulazak u 42. Vladu čak i uslovila time da sve ključne pozicije u bezbjednosnom sektoru moraju pokrivati njihovi kadrovi.
Nakon pada Krivokapićeve Vlade i fomiranja 43. Vlade, koju je preuzeo koordinator svih bezbjednosnih službi Dritan Abazović, URA je takmaca dobila u SDP-u i DPS-u.
DPS je za podršku Abazovićevoj Vladi zahtijevao da se na čelo Agencije za nacionalnu bezbjednost postavi njihov Savo Kentera, dok je SDP preuzeo sektor odbrane.
I, eto, opet bješe – NATO partija vs. NATO partije. Ta Vlada je pala, doduše ne sasvim zbog smjene Kentere sa čela ANB-a koliko zbog Temeljnog ugovora, ali – čudo se činjelo tih dana.
Sada, nakon formiranja 44. Vlade koja jedva da bez trvenja izgura 100 dana, vidimo opet istu situaciju. Pro-Nato partije u sukobu, samo Vladu što ne obore, zbog pozicije v.d. direktora Uprave policije, koji se postavlja na šest mjeseci i može se smijeniti u svakom trenutku. Dakle – opet bezbjednosni sektor…
Ono što je, mora se priznati, zanimljivo u svemu ovome jeste što Evropska unija i svemoguće SAD na sve ovo ćute. Ni glasa jednog da čujemo. Čak ni onu majčinsku: a, neka te, djeco, ne svađajte se.
Brisel i Vašington, naime, u svemu ovom ne vide ništa sporno, iako je Crna Gora, kao država kandidat za članstvo u EU, dužna da se drži zakona i propisa. Pa se, logično, nameće i pitanje kako će ovakve elite poštovati zakone EU, kada ne poštuju ni naše koji, iako manjkavi u većini stvari, jasno propisuju šta se i kako treba raditi.
Da se, ne daj Bože, desilo da je neka od prosrpskih partija povukla poteze, u odsudnoj bitci za bezbjednosni sektor, koje su ovih dana vukli Spajić i Šaranovic – dobro bismo prošli ako nas ne bi, kao ’99. godine, opet bombardovali.
Mada, moguće da i mi ne razumijemo. Možda smo zastarjeli… Jer, valjda kad se oko “pendreka” tuku evroatlantisti – onda je sve civilizovano, moderno, ali i u skladu sa najvećim standardima i, nadasve – evrop(ej)sko.
