Antisrpstvo je zajednička paradigma Vijesti i DPS-a!

Nakon što je, u organizaciji Srbije i Republike Srpske, u subotu održan prvi Svesrpski sabor u Beogradu koji je okupio i političke predstavnike Srba iz Crne Gore i Sjeverne Makedonije, svjedočimo očekivanim negativnim reakcijama iz jednog dijela Crne Gore.

Naravno, radi se o društveno-politčkom miljeu koji se nalazi pod kontrolom Prve i Druge familije i koji je i u ovom navratu jedinstveno nastupio protiv interesa srpskog naroda u Crnoj Gori i regionu.

Naviknuti da mešetare i uvećavaju moć, tlačeći Srbe u Crnoj Gori, klijenti Prve i Druge familije su se uzbunili zbog toga što su se Srbi po prvi put institucionalno okupili u svojoj prijestonici da prodiskutuju o svojim pravima koja su ugrožena širom regiona.

I kada su Srbi u Deklaraciji Svesrpskog sabora sročili i prezentovali rješenja pojedinih problema sa kojima se suočavaju u regionu i na kojima bi im pozavidjeli mnogi evropski narodi sa dužom demokratskom tradicijom, iz Crne Gore su se udruženo pobunili društveno-politčki akteri koji su prethodnih 30-ak (što kroz saradnju, što kroz prividna međusobna trvenja) u Crnoj Gori krojili takav sistem koji je imao za cilj zatiranje srpskih tragova u ovoj zemlji, asimilaciju srpskog naroda i njegovo konačno odvajanje od Beograda.

Uprkos neograničenom uticaju koji su ostvarivali kroz politčke partije, medije, NVO i analitičare (domaće i strane) ova dva centra odlučivanja u Crnoj Gori nisu uspjela u svom naumu – da Srbe u Crnoj Goru svedu na statističku grešku, po uzoru na svoje kulturne uzore iz Zagreba kojima je za realizaciju jedne takve anticivilizacijske misije u Hrvatskoj bilo potrebno mnogo više vremena.

Šta je sporno u tome što Srbi u Crnoj Gori i regionu žele da uživaju isti obim prava koja uživaju brojni narodi na evropskom tlu (konkretno u EU)? Zar se ova dva miljea u Crnoj Gori do iznemoglosti ne zalažu za poštovanje evropskih vrijednosti u ovoj državi? Da li im predstavlja problem to što srpski narod konačno želi da uživa ona ljudska prava kao i ostali narodi na evropskom tlu ili su po njima Srbi genetski devijatni (kako tvrde pojedini saradnici Prve familije iz drugosrbijanskih redova) za tako nešto?

U prethodna dva dana nas zaštitnici prvofamilijaških i drugofamilijaških interesa zasipaju tezama da Srbima u Crnoj Gori u korišćenju osnovnih ljudskih prava nije potrebna pomoć zvaničnog Beograda. Pritom se nikako samokritički ne zapitaše zašto se uopšte Srbija uključila u rješavanje nagomilanih problema Srba u Crnoj Gori. Uključila se nakon što se zvanična Podgorica redom u proteklih 18 godina potrudila da većinski srpski jezik sroza u rang izmišljenog bosanskog (a o crnogorskom da ne pričamo), da srpske pisce na kojima su stasavale generacije i generacije naših predaka izbaci iz nastavnih planova, da trobojku potpuno odstrani iz zvanične upotrebe, da imovinu SPC-a konfiskuje zarad realizacije umobolnog plana Mila Đukanovića izrečenog na kongresu DPS-a 2019…  Ako ovome dodamo simboličko zlostavljanje Srba kroz sve usvojene Rezolucije o Srebrenici, priznavanje lažne države Kosovo, prisustvovanje obilježavanju godišnjice zločinačke akcije „Oluja“ i sijaset drugih antisrpskih prekršaja koje su mimo većinske volje naroda sprovodile vlasti u Podgoricu, uz potporu ova dva neformalna centra, onda se sa razlogom postavlja pitanje zašto se nakon svega bune zbog nasušno potrebnog angažmana zvaničnog Beograda u rješavanju srpskih nedaća u Crnoj Gori?

Da je država Crna Gora uradila svoj posao i uvažila autohtoni srpski narod i njegove interese (koji je vjekovima ginuo za njenu slobodu) onako kako dolikuje zemlji koja slovi za lidera u regionu po zaklinjanju u privrženosti evropskim vrijednostima, Beograd ne bi imao potrebu da izvršava svoju ustavnu dužnost – da brine o pravima Srba gdje god da žive.

A kako zvanična Podgorica to nije bila u stanju ili nije htjela da uvaži interese srpskog naroda, onda nema nikakvo moralno pravo da se zamjera Srbiji principijelno zalaganje za poštovanje prava Srba u Crnoj Gori. Prošla su vremena kada se iz Beograda ćutalo na pokušaje tlačenja i asimilacije srpskog naroda u Crnoj Gori, zato savjetujemo prvo i drugofamilijašima da ne napadaju Beograd za ono zašta su se sami, istina deklarativno, zalagali – uživanje univerzalnih ljudskih prava za sve građane.

Jer sloboda da pričaš svojim jezikom, mogućnost da ideš u svoju crkvu, pravo na sticanje dvojnog državljanstva i pravo na rad u javnoj službi su osnovna i opšteprihvaćena načela u civilizovanom svijetu. Tamo gdje se ta prava ne poštuju, vlada anarhija i haos, a želimo da vjerujemo da to nije u interesu Đukanovićima, Perovićima, Ivanovićima i njihovim pretplatnicima.