ON radi na univerzitetu ? Pogledajte srbofobne stavove Živka Andrijaševića alijas Žike Milicajca!

*NAPOMENA: Tekst je izašao 2020 na portalu in4s.

U razgovoru za Vikend novine Živko dr Andrijašević, istoričar, ovogodišnji dobitnik Trinaestojulske nagrade, „briljirao“ je baratajući istorijskim „činjenicama“ i impozantnim objelodanjivanjem svojih „intelektualnih kapaciteta“.

Komentarišući aktuelna dešavanja na crnogorskoj političkoj i društvenoj sceni, Andrijašević naglašava da imamo sukob dva svjetonazorska koncepta Crne Gore: Nacionalističkog i građanskog, teokratskog i svjetovnog, plemenskog i modernističkog…

“Čitav vijek jedan politički dio Crne Gore čini sve da Crne Gore nema. Ili tačnije, da Crna Gora postoji kao srbijanski okrug i isključivo srpsko-pravoslavna zemlja, kojoj je glava u Beogradu. Borba za stvaranje takve Crne Gore, koja u stvari nije Crna Gora, počela je 1918. godine. Ova borba imala je svoje faze, koje su uvijek završavale neuspjehom”, „mudro zbori“ Andrijašević.

Osvrćući se na podršku koju Crkvi daju univerzitetski profesori, koji crkveno učenje uzimaju za svoju “najveću istinu”, gost Vikend novina ističe da je to “kraj naučnosti i intelektualnosti”.

“A vrhunac posrnuća je kada Crkvu uzmete za svog političkog pokrovitelja, a sebe smatrate vjernikom”, poručuje ovaj „naučnik“!

Četnička ikonografija, litije, brutalna kampanja protiv Crne Gore od strane najvećeg dijela srpskih političkih, crkvenih, medijskih i intelektualnih krugova… sve to ponovo imamo vrlo izraženo na političkoj i društvenoj sceni Crne Gore posljednjih mjeseci, novinar CDM uveo je Andrijaševića u temu i upitao koji su po njegovom mišljenju uzroci i moguće posljedice takvih dešavanja u Crnoj Gori.

„Naravno da su sva ova dešavanja o kojima govorite dio jedne političke akcije, ali su ona, u svom izvorištu, istovremeno i iskaz jedne političke i mentalitetske tradicije u Crnoj Gori. I bez ovih izbora, i bez Zakona o slobodi vjeroispovijesti, i bez uticaja Srbije i Crkve, ovdje već čitav vijek jedan politički dio Crne Gore čini sve da Crne Gore nema. Ili tačnije, da Crna Gora postoji kao srbijanski okrug i isključivo srpsko-pravoslavna zemlja, kojoj je glava u Beogradu. Borba za stvaranje takve Crne Gore, koja u stvari nije Crna Gora, počela je 1918. godine. Ova borba imala je svoje faze, koje su uvijek završavale neuspjehom. Dakle, sve ovo što se danas dešava već je viđeno, barem kada su u pitanju ciljevi. I nije ovo, primarno, politički sukob„, odgovorio je Andrijašević..

On je istakako da je u pitanju sukob dva svjetonazorska koncepta Crne Gore: Nacionalističkog i građanskog, teokratskog i svjetovnog, plemenskog i modernističkog.

„Politika je samo prostor na kome se ovi koncepti manifestuju i sudaraju. I to je vječita priča Crne Gore o emancipaciji i njenim protivnicima. Emancipacija je uvijek problematična, jer za emancipaciju treba veliki napor. Ona zahtijeva promjene i traži od vas da dosegnete standarde koji su usvojeni izvan vašeg sela. S druge strane, plemenski primitivizam ne zahtijeva nikakav napor a posebno ne traži od vas da se mijenjate na bolje ili da se prilagodite nekom uređenom svijetu. Plemenski primitivizam se kod nas čak smatra najizvornijom tradicijom. Takva Crna Gora, zaostala i inferiorna, najviše odgovara nekom izvan Crne Gore, a najmanje onima koji je u Crnoj Gori podržavaju“, kazao je.

Kao istoričar Andrijašević karakteriše situaciju u Crnoj Gori gdje zajedno sa prosrpskom opozicijom u Crnoj Gori stvoren je front za “odbranu svetinja”, odnosno front za destabilizaciju države“ kao „vrlo neobičnu“.

„Prvo litije. Nije mi poznato da se igdje u hrišćanskom svijetu organizuju litije koje imaju politički umjesto vjerskog karaktera. A kada učesnici litija iznose političke zahtjeve, onda oni nijesu vjernici već politički aktivisti. Dakle, to nijesu litije već demonstracije, bez obzira na to što ih predvode sveštenici“, utvrdio je.

Bog i nauka: Neprihvatljivo mi je univerzitetski profesor zastupa političke ideje iza kojih stoje zločini

Na pitanje kako komentariše podršku velikog broja univerzitetskih profesora i ljekara Srpskoj pravoslavnoj crkvi, Andrijašević dr Živko kaže da apsolutno podržava pravo svakog univerzitetskog profesora ili intelektualca na političko angažovanje.

„Međutim, za mene je, recimo, neprihvatljivo kada univerzitetski profesor zastupa političke ideje iza kojih stoje zločini ili kada podržava koncept Crne Gore kao poludržave sa vladavinom srpstva i pravoslavlja„, kaže i dodaje da mu je „neobično je kada naučnik, koji istražuje egzaktne probleme i koji analitički i kritički misli, prihvati za vrhovnu istinu crkvene izmišljotine, koje su vjekovima zatupljivale i obmanjivale nepismene ljude„.

„Da se Crkva pita, ne bi u svijetu bilo ni slobodne misli, ni nauke, ni univerziteta. Drugo je kada Crkvu poštujete kao instituciju koja održava izvjesne rituale, pa se u crkvi vjenčate ili krstite, kada je Crkva dio vaše tradicije, ali kada vjerujete da ona propovijeda istinu, onda je to kraj vaše naučnosti i intelektualnosti. A vrhunac posrnuća je kada Crkvu uzmete za svog političkog pokrovitelja, a sebe smatrate vjernikom“, rekao je.

Andrijašević je takođe, „žustro“ napomenuo kao istoričar da su više su crnogorske pravoslavce i njihov bolji i dostojanstveniji život, uradili komunisti za četrdeset godina svoje “bezbožničke vlasti”, nego Crkva za osam vjekova vladavine njenog pravoslavlja!

Andrijašević, govoreći o pravno-imopvinskim odnosima kaže da SPC želi da se predstavi kao legitimni nasljednik Crnogorske crkve, što vlasništvom nad njenom imovinom želi i da potvrdi.

Malo pravno-istorijskih „činjenica“

„Ona nije legitimni nasljednik Crnogorske crkve, već to jedino može biti obnovljena Crnogorska crkva, takvog ili nekog sličnog naziva, i specifičnog položaja u odnosu na crnogorsku državu, kao što je imala do 1918. godine. Crnogorska crkva, već prema nazivu, bila bi vjerska institucija nacionalnih Crnogoraca, a SPC u Crnoj Gori, vjerska institucija crnogorskih Srba. U pravoslavlju ne postoji praksa da jedna nacija svojom crkvom smatra vjersku instituciju druge nacije. Ovdašnji episkopi će odmah reći: Crkva ne zna za nacije. Pa kada ne zna, što crkve nazivate po nacijama: srpska, grčka, ruska? Sve pravoslavne crkve su nacionalne, a mnoge i nacionalističke. Dakle, za dvije nacije crnogorskih pravoslavaca trebalo bi da postoje dvije crkve Crnogorska i Srpska. Drugo rješenje je stvaranje pravoslavne crkve bez nacionalnog predznaka Pravoslavne crkve u Crnoj Gori, koja bi okupila i Crnogorce i Srbe. Time bi bilo riješeno “crkveno pitanje” u Crnoj Gori, a sa njim i pitanje crkvene imovine. Ovo rješenje moglo bi biti rezultat sporazuma države i crkve, i ne bi zahtijevalo “pravljenje Crkve”, „briljirao“ je Andrijašević demonstrirajući svoje znanje o teologiji i crkvenom ustrojstvu.

„Pravoslavna crkva u Crnoj Gori imala je nekoliko različitih statusa. Najprije je u XIII vijeku formirana kao eparhija Srpske crkve, i to nakon što je srpska država Nemanjića okupirala dukljansku državu. Razumije se da je ova eparhija Srpske crkve, odnosno, Srpska crkva na prostoru današnje Crne Gore, tada imala svoju imovinu. Ono što je ona tada podigla ili stekla, smatram da je njeno nesporno vlasništvo, odnosno, vlasništvo one vjerske institucije koja je njen pravni sljedbenik. Od kraja XV vijeka mijenja se status pravoslavne crkve na prostoru Crne Gore. Ona postaje autokefalna, samostalna, a to znači da više nije organizacioni dio Srpske crkve. Uz izvjesne prekide, ona je autokefalna do 1918. godine. Riječ je, dakle, o posebnoj vjerskoj zajednici, koja se najprije zvala “Cetinjska mitropolija”, a od 1905. godine i zvanično Crnogorska crkva. Ova nezavisna vjerska institucija takođe je u ovom periodu stekla određenu imovinu, i ta imovina je nesumnjivo njena. A budući da su cetinjski mitropoliti bili i državni poglavari, gospodari Crne Gore, te da su država i crkva bili jedno, logično je da je ova imovina vlasništvo države, a da je pravoslavna crkva samo njen korisnik“, kazao je Andrijašević, papagajski ponavljajući teze Mila Đukanovića koje su nebrojeno puta oborene.

„Poslije 1918. godine Crnogorska crkva je ukinuta i pripojena SPC, sa poglavarom u Beogradu. Imovina Crnogorske crkve, koju je SPC nakon toga pripojila, naravno da ne može biti njeno vlasništvo. Sve ono što je SPC kupila ili izgradila poslije 1918, mislim da je jedina njena imovina za koju može dokazati pravo vlasništva. Dakle, ono što je preuzela od Crnogorske crkve ili prepisala na sebe, ne može biti njeno vlasništvo“, zaključio je