Nije politička neprincipijelnost nešto što „bode oči“ u vijesti o najavljenoj koaliciji Milatovića i Abazovića na podgoričkim izborima (iako ćemo se prisjetiti svih negativnih stvari koje je predsjednik Crne Gore do skora govorio o pokretu Ura, i obratno). Uostalom, manjak principijelnosti krasi široki spektar našeg političkog sistema.
Nije ni njihov animozitet prema dojučerašnjim ministarskim partnerima i partijskim kolegama iz PES-a suštinski razlog neprincipijelnog objedinjavanja
Ne, ono što je centralna stvar koja karakteriše novi politički savez pod pokroviteljstvom „Vijesti“ i Druge familije jeste protivljenje njegovih činilaca bilo kojoj vrsti ostvarenja interesa srpskog naroda u Crnoj Gori. U tom aspektu, savez Milatovića i Abazovića se predstavlja kao politički blizanac mafiokratskog DPS -a i njegovih satelita.
Dirigentska palica „Vijesti“ prilikom uspostavljanja date koalicije daje dodatnu potvrdu ovoj tezi. Kao što znamo, od samog svog osnivanja, „Vijesti“ su decidno istupale protiv bilo koje mogućnosti ostvarenja prava srpskog naroda u našoj zemlji i upravo je takvo činjenje predstavljalo periode najplodonosnije saradnje Druge i Prve familije. Podsjetiću, DPS je tokom svoje višedecenijske vlasti izgradio sistem koji se bazirao na diskriminaciji i oduzimanju prava srpskom narodu, a u takvoj politici je tradicionalno imao bezuslovnu podršku „Vijesti“ (dok su njihova politička mimoilaženja bila druge prirode).
Za činioce ove nove koalicije „dobar Srbin“ može biti samo onaj koji ne može imati bilo kakve pozicije vlasti u Crnoj Gori, ili koji je u potpunosti nezainteresovan za prava svog naroda u našoj državi. Kao potvrdu ovoga, podsjetiću da je Abazović imao uglavnom odlične odnose sa političkim predstavnicima srpskog naroda, sve do trenutka dok nijesu preuzeli makar neke pozicije vlasti. Od tada, oni postaju zakleti politički neprijatelji za činioce nove koalicije.
Još jedna potvrda za iznijetu tezu jeste, recimo, oštro, strastveno protivljenje Milatovića i Abazovića izglasavanju rezolucije o Jasenovcu u crnogorskom parlamentu, koja je prije svega bila civilizacijski čin.
Činioci novouspostavljene koalicije za same sebe tvrde da su predstavnici „pristojne Crne Gore“, što je fraza sama po sebi nepristojna, neko će reći i šovinistička, jer nipodaštava veliki dio naših građana.
Ne mislim da je suštinsko antisrpstvo, zamaskirano građanističkom retorikom, kod činioca novog saveza izvorno, već će prije biti da je nametnuto od nekog spoljnjeg faktora. Ipak, ne bi bilo dobro da bilo koji pripadnik srpskog naroda pokloni svoj glas datoj koaliciji, jer će ona zasigurno raditi protiv njegovih interesa (što dokazuje cjelokupan dosadašnji istorijat „Vijesti“).
Zalaganje za prava srpskog naroda u našoj zemlji nije nikakav ekstremni nacionalizam, već je to prije svega zalaganje za pomirenu i istinski građansku Crnu Goru, s jednakim pravima za sve. Jer, jedino država koja pruža ista prava i slobode svim svojim građanima ima šansu da prosperira.
Pored problema i raznih diskriminacija koje i dalje postoje u oblasti zapošljavanja i mnogim drugim, smatram da će popisni rezultati pružiti solidan osnov za određene izmjene i dopune državnih simbola (srpski jezik kao zvanični, trobojka kao narodna zastava, izostavljanje sporne strofe iz himne). Takvi potezi, na kojima moraju insistirati kao i do sada politički predstavnici srpskog naroda koji se trenutno nalaze u državnoj vlasti, će uz povratak Njegoševe kapele na Lovćen predstavljati temelj obnovljene, pomirene i prosperitetne Crne Gore.
