Piše, Vladimir Vuković, urednik portala aloonline.me
Beogradski sindikat je nekada bio više od muzičke grupe, danas su samo hroničari tuđih pobuna. Bili su simbol urbane pobune, autentičnog gnijeva i glas generacije koja je odrastala na ruševinama ratova, tranzicije i političke prevare, danas su simbol recikliranog bunta. Njihove prve pjesme bile su oruđe protiv sistema koji je ugnjetavao običnog čovjeka i zato su ih mnogi poštovali čak i onda kada nisu slušali tu vrstu muzike. Danas, međutim, taj isti kolektiv djeluje kao svoja karikatura. Ostali su zaglavljeni u prošlom vremenu, njihov politički rečnik se nije razvijao, njihova analiza stvarnosti je ostala u ranim dvijehiljaditim, a njihova poruka više ne prodire, samo odzvanja.
Duboko je tužno kad oni koji su nekada govorili u ime naroda danas ne umiju ni da ga čuju. Kad nekadašnji simbol otpora postane simbol poze i jeftini dekor. Beogradski sindikat, grupa koja je nekad palila iskre ulične svijesti, danas liči na političkog turistu u namjerno izazvanom haosu. Počeli su da se pojavljuju sa espresom u ruci na blokadama, dok repuju za kameru i kuju nove rime u ime simboličkog prisustva. Da se vidi da su tu i da ne ispadnu „apolitični“.
Istovremeno, blokade su postale nova religija za sve koji nemaju šta da ponude, ali imaju potrebu da se osjete važnim. Bez koncepta, bez cilja, bez obaveze. Samo treba stati, blokirati, galamiti. Taj novi sveti trougao, ulična gužva, Beogradski sindikat i Brisel, smrdi na paradoks. Momci iz grupe su se dobrovoljno sveli na estetizaciju blokada, glorifikaciju paralize, haosa i ulice kao jedine scene. Snishodljivo iz prvog reda teatra koje sve više liči na politički performans, nalazi se Beogradski sindikat, koji je nekada bio simbol urbanog bunta, a danas je karikatura stare slave koja skakuće u kadru.
Nema više one snage u Sindikatu. Nema one subverzije. Danas, njihovo učešće na protestima djeluje kao usiljena obaveza, kao dio ugovorene uloge u pozorištu građanističkog glumatanja. Stoje uz blokadere koji više ne znaju ni zašto stoje. Ni reperi, ni blokaderi nisu više sigurni da li su tu da se nešto zaista mijenja ili samo da se pravi video-klip za mreže. Nekako su postali simptom šire bolesti koja se manifestuje kroz estradizaciju političkog angažmana bez ikakvog cilja. Njihovi nastupi na protestima i blokadama više ne djeluju kao čin solidarnosti, već kao ritual u funkciji očuvanja sopstvenog brenda.
Očigledna je činjenica da je Sindikat postao saučesnik političke infantilnosti koja jedino nudi antagonizam, pokušavajući na silu da romantizuje proteste. Da stvari budu gore, ostrašćena retorika koja se čuje i na protestima i u njihovim pjesmama više ne pravi razliku između vlasti i države. Sve se ruši, sve se pljuje, sve je ista meta. Postali su politički površna ekipica kojoj su blokade postale metoda za opstanak na sceni na kojoj se zloupotrebljava nezadovoljstvo jednog dijela naroda.
Svaka blokada postaje prilika da se ponovi isti refreni „protiv zla“, „za narod“, „dosta je“. Ali kad se zagrebe ispod parola, ispod navodne hrabrosti, ispod kapuljače i referenci na nekadašnje bitke, sve djeluje šuplje. Sindikat ne govori više u ime onih koji ćute. On šapuće u ime onih koji već viču, samo da bi se održao na mapi. Njihova podrška blokadama i protestnim okupljanjima djeluje više kao instinkt preživljavanja u medijskom i kulturnom prostoru, nego kao posledica unutrašnje potrebe za pravdom.
Najlicemjerniji sloj ovog političko-kulturnog cirkusa jeste to što se sve više blokada, protesta i „narodnih borbi“ pretvara u procesiju ka Briselu. Kao da je u Briselu smisao srpskog postojanja, kao da će nas „međunarodna zajednica“ izbaviti od naših protivurječnosti. Kao da se politički zahtjevi dobijaju tužakanjima po Briselu, a ne u ozbiljnoj političkoj artikulaciji, koju ne nude ni blokaderi, ni njihovi kulturni glasnogovornici. I u tom spektaklu bez srži, Beogradski sindikat stoji kao scenografija, ne kao osuda, nego kao ukras.
Problem nije u tome što Sindikat podržava proteste. Problem je u tome što podržava sve, bez kriterijuma. Svaku blokadu, svaku parolu, svaki novi prazan poklič. Kao da im je svejedno šta se traži, sve dok se viče. U tome nema ni doslednosti, ni integriteta. Samo navika da se bude „na pravoj strani“, iako ta strana sve više liči na marketinški paket za zapadnu javnost.
Beogradski sindikat je nekada bio front. Danas je rep fasada koja slaže rime haosa i čeka da neko u Briselu zapiše dobru ocjenu. Sindikat više nije odraz narodne energije, već instrument bez adrese, legitimiteta i vizije. Nažalost momci iz Sindikata su postali statisti zarobljeni u tuđina, neki po zadatku, neki po inerciji zbog nove ljubavne partnerke, a neki iz mode.
