Nakon raspada Srpskog carstva, na prostoru današnje Crne Gore je trajalo nadmetanje srpskog plemstva oko posjeda više, očekivajući završni udarac Osmanlija.
Đurađ Crnojević je napuštajući Zetu pod najezdom Turaka napisao u pismu da ostavlja „mjesto sebe Mitropolita Germana, a po njem buduće mitropolite, dokle, eda Bog promisli za srbski narod na drugi bolji način“. Pri seobi u Veneciju, tamo se nastanio i Božidar Vuković Podgoričanin, čuveni štampar srpskih knjiga.
Ugledajući se na oca, njegov sin Vićenco je tražio da mu iz otadžbine pošalju stare srpske knjige, kako bi ih štampao „u spomen precima i hvalu Hristovu“.
Petrovići nisu preuzeli lak zadatak pukog preživljavanja koje je trajalo kroz sve vjekove grcanja u očajnim prilikama. Narod je bio isposnički strpljiv jer je očekivao obnovu carevine i povratak na tačku prije početka propadanja. Sav taj bol, muka i nada su stali u jednu grobnicu na Lovćenu koju je ovekovječio cetinjski slikar Pero Poček (slika u objavi).
Po riječima Mata Meštrovića, sina poznatog umjetnika koji je projektovao NJegošev mauzolej, lovćenska kapela je oskrnavljena kako bi se „razdvojili Srbi i Crnogorci“. Dok su se drugi trudili da kapelu sruše, jedino ju je obnovio potomak Petrovića, kralj Aleksandar Karađorđević. Vraćanjem ove grobnice, udahnuo bi se život onome što, između ostalog, Crna Gora jeste. A vaskrsenja ne biva bez smrti.
